Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Στην Κόλαση του Στάλιν- 2

Όπως είχα υποσχεθεί στην προηγούμενη ανάρτηση(Στην Κόλαση του Στάλιν)  για το συγκλονιστικό βιβλίο του Βαρλάμ Σαλάμοφ "Ιστορίες από την Κολιμά" ,σε υπέροχη μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου, παραθέτω άλλα δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

  Στην Κολιμά η δουλεία είναι τόσο εξουθενωτική που οι κρατούμενοι μηχανεύονται τρόπους προκειμένου να απαλλαγούν έστω και για μια ημέρα. Σπάνια όμως αρκεί μια προσποιητή ασθένεια και ένα λάδωμα ή οι ικεσίες στο ιατρικό προσωπικό. Η ανάπαυση πληρώνεται με αίμα. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που επέλεξαν να μολυνθούν με φυματίωση από άλλους φθισικούς, ώστε να ξεμπερδέψουν οριστικά από τις πραγματικά σκληρές δουλειές. Σε ένα από τα πιο σοκαριστικά διηγήματα του τόμου, το "Ένα κομμάτι σάρκα", ένα κρατούμενος ακολουθεί μια αρκετά διαδεδομένη στα στρατόπεδα πρακτική: επικαλούμενος οξύτατους πόνους στο στομάχι εισάγεται για νοσηλεία και τελικά υποβάλλεται σε εγχείριση σκωληκοειδίτιδας.

"Ο Γκολούμπιεφ είχε γλυτώσει για την ώρα τη μετάβαση στο άγνωστο των κατέργων.Ήταν μια αναβολή.Σε πόσες μέρες επουλώνεται το τραύμα;Εφτά-οκτώ. Άρα σε δυο εβδομάδες ο κίνδυνος ξαναεπιστρέφει. Δύο εβδομάδες είναι μεγάλο διάστημα, χιλιετίες ολόκληρες, αρκετό για να ετοιμαστεί κανείς για τις νέες δοκιμασίες.Μα ο χρόνος επούλωσης της πληγής είναι επτά-οκτώ μέρες σύμφωνα με τα βιβλία, η θεωρητική επούλωση, όπως είπαν οι γιατροί. Κι αν η πληγή μολυνθεί; Αν η επίδεση που την καλύπτει βγει πριν την ώρα της;[...] Ο Γκολούμπιεφ θυμήθηκε το μεγάλο νοσοκομειακό θάλαμο του ορυχείου, όπου είχε εισαχθεί πριν από ένα χρόνο.Εκεί όλοι σχεδόν οι ασθενείς έλυναν τη νύχτα τις επιδέσεις τους, έριχναν στις πληγές σωτήριο χώμα, κανονικότατη λάσπη που έπαιρναν από κάτω, γρατσουνούσαν, μόλυναν τις πληγές τους."


"Ο γείτονας του πέθανε χτες, απλώς πέθανε, δεν ξύπνησε, και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει από τι πέθανε, λες και η αιτία θανάτου ήταν μόνο μία, πολύ γνωστή σε όλους. Ο  επιστάτης χάρηκε που ο θάνατος συνέβη το πρωί και όχι το βράδυ- το ημερήσιο συσσίτιο του πεθαμένου θα έμενε στον ίδιο.Όλοι το καταλάβαιναν αυτό και ο Ποτάσνικοφ τον πλησίασε και του είπε: "κόψε μου μια μπουκίτσα", όμως εκείνος τον απόδιωξε με μια βρισιά τόσο δυνατή, όσο μπορεί να είναι του ανθρώπου που από ανίσχυρος έγινε ισχυρός και ξέρει ότι η βρισιά του θα μείνει ατιμώρητη"


2 σχόλια:

  1. Έχω διαβάσει λίγα σκόρπια διηγήματα. Ειναι συγκλονιστικά! Θυμάμαι τώρα την αριστουργηματική "Πάπια"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως ένα ανθρώπινο ερείπιο, όπως ήταν ο Σαλάμοφ όταν εξέτισε την ποινή του, βρήκε δυνάμεις να φέρει εις πέρας αυτό το τεράστιο έργο. Πραγματικά οι δυνάμεις του ανθρώπου είναι ανεξάντλητες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή